ZIJN IDEALE VROUW

Marc gelooft zijn ogen niet als ze binnenstapt. Haar houding, de vorm van haar gezicht. Weliswaar gekleed als een grijze muis, maar toch helemaal perfect. Hij blijft kijken naar Laura, de nieuwe collega op de afdeling financiën. Na een paar weken vraagt hij haar mee uit. Ze zegt ja.

‘Wat ben je toch mooi.’ Zijn ogen strelen haar.
Marc en Laura zijn nu een jaar samen. Vandaag is ze bij hem ingetrokken en dat vieren ze in hun favoriete restaurant.
Laura nipt van haar champagne en lacht. Ze voelt zich vrouwelijk in de nieuwe outfit die Marc voor haar uitzocht, sensueel en sexy. Haar muizige haar opgefrist met blonde plukjes en geknipt in een flatterende coupe. De tijd dat ze zichzelf niets vond, is voorbij sinds Marc zich ontfermt over haar verschijning. Eindelijk is ze iemand.
‘Hé, wat een verrassing.’ Een grote man houdt stil bij hun tafeltje. ‘Marc, ouwe rakker, ik had niet gedacht …’
Marc staat snel op en slaat de man op zijn schouder. ‘Pieter, dat is lang geleden. Laat mij je voorstellen aan Laura, de liefde van mijn leven.’
Pieter kijkt Laura doordringend aan. Hij perst zijn lippen op elkaar. ‘O.’ Hij draait zich naar Marc. ‘Ik moet weer naar mijn gezelschap.’ Een knikje naar Laura en weg is hij.
‘Wat deed die raar.’ Laura kijkt Pieter na.
‘Typisch Pieter.’ Hij gaat weer zitten en lacht. ‘Hij is een oude studiemaat en zijn manieren zijn altijd een beetje vreemd geweest.’
De ober brengt hun voorgerechten.
‘Even wat anders, Johanna belde en vroeg of ik de jongens weer wil zien.’
Marc is vijf jaar geleden gescheiden van Johanna en na een nare strijd hebben ze sinds kort weer contact over de opvoeding en komt hij eindelijk zijn financiële verplichtingen na.
‘Echt waar? Dat is goed nieuws.’ Ze straalt, blij dat ze Marc heeft kunnen overtuigen dat hij zijn woede dat Johanna er vandoor ging met een ander, niet af moet reageren op zijn kinderen.
‘Ze wil dat ik ze zaterdag kom halen zodat ik iets met ze ga doen. Ik neem aan dat dat goed is.’
‘Natuurlijk. Ik ben blij voor je!’
Marc geeft een kneepje in haar hand.

Een paar maanden later stopt op een zaterdagochtend een auto voor hun deur. Marc is nog boven en Laura maakt zich zo lang mogelijk op de bank zodat ze over de bloempotten heen kan kijken. Twee tienerjongens stappen aarzelend uit. Ze herkent ze van de foto’s die Marc haar liet zien. De afgelopen maanden heeft hij zijn zoons steeds bij hun moeder opgehaald op zijn zaterdag, vandaag komen ze voor het eerst bij hem thuis.
Er wordt aangebeld. ‘Ik doe wel even open,’ roept ze naar boven.
In de deuropening kijkt ze naar de vrouw achter de jongens en het ‘hallo’ blijft steken in haar keel. Het is alsof ze in de spiegel kijkt. Zelfs het leren jasje van Johanna is hetzelfde als het jasje dat achter haar aan de kapstok hangt.

—-
SCHRIJFUPDATES: Wil je weten waarover mijn volgende roman gaat? In mijn maandelijkse nieuwsbrief vertel ik hier meer over. Je kan je inschrijven met het formulier op mijn homepage.
MEER LEZEN: Mijn laatste roman Nevels is perfect om in dit jaargetijde te lezen. Ook zin in Nevels voor jezelf of als cadeau? De roman is in iedere (online) boekwinkel te koop, te leen in de bibliotheek en te lezen met Koboplus. Een overzicht van al mijn boeken vind je op mijn boekenpagina.
INSTAGRAM: Momenteel gebruik ik Instagram naast mijn maandelijkse nieuwsbrief en wekelijkse zondagverhaal op mijn website. Op Insta vertel ik dan bijvoorbeeld meer over de achtergrond bij de zondagverhalen op mijn website en over mijn schrijfweek. In mijn nieuwsbrief ligt het accent op exclusieve inkijkjes in de roman die ik nu schrijf en niet op Insta of deze website deel. Klik hier voor mijn Instagram en volg mij daar.

Fijn als je wilt liken en/of delen.

4 reacties

  1. ben op 2 maart 2025 om 09:09

    Ja, wat geleerd moeten worden herhaalt zich. De psychiater krijgt het nog druk! Haha

    • Marceline de Waard op 4 maart 2025 om 18:42

      Haha, Ben! Ik denk het ook. Dank voor je reactie.

  2. Nelleke Sheldrick op 2 maart 2025 om 12:57

    Creepy………denk dat er ook nog wel zulke mannen bestaan 😉

    • Marceline de Waard op 4 maart 2025 om 18:42

      Ik vrees het ook, Nelleke! Brr. Dank voor je reactie

Laat een reactie achter