OP EEN MOOIE HERFSTDAG

Een strak blauwe lucht, een vleugje fris en de geur van het najaar. Ik heb zin in de herfst die komt of er eigenlijk al is. Ik stap in de auto en ga op weg naar Hoorn voor Boek 10, het event voor schrijvers en lezers van Godijn Publishing. Ik bedenk wat een heerlijke week het was, zeker ook wat schrijven betreft. Even niet de schijnwerper op de thuisreis, mijn roman in wording, maar op mijn korte verhalen. En hoe. Publicaties in twee verhalenbundels: Een verhaal in een bundel van Sweek die deze week verscheen en vier verhalen in Kort & Prachtig, de bundel die in november uitkomt. Maar nog geweldiger is mijn eigen bundel. De verhalen die ik hier iedere zondag plaats, gaan uitgegeven worden door Ambilicious. Een verhalenbundel met mijn naam op de kaft. Hoe gaaf is dat? En dan is er ook nog een plaatsing op de longlist ‘Grijze klever’ van Godijn. De reden waarom ik mij inschreef voor het event waar ik nu naartoe ga.

Voorbij Amsterdam zie ik plaatsnamen als Zaandam, Wormer, Neck en Purmerend. De Zaanstreek, de geboortegrond van mijn moeder. Een warme mengeling van weemoed en thuiskomen bevangt mij. En dat is bijzonder, want ik heb er nooit gewoond. Maar de vrouwelijke kant van mij DNA komt hier vandaan, misschien is dat het.

Ik rijd voorbij een benzinestation: ‘Middelsloot’. Mijn gedachten gaan naar mijn oma. De oudste dochter van een herenboer uit de Middel. Als kind ben ik er wel eens geweest. Bij tante Antje. Hoe de familiebanden precies staken, weet ik niet meer. Wel herinner ik mij een lange polderweg, landerijen en de boomgaard met appels en peren van tante Antje. Een snelweg liep er toen niet doorheen. Dat brengt mij bij mijn oma die tot dik in de tachtig de zestien kilometer van Wormerveer naar de Middel fietste om thee te drinken bij haar zusje Jeanette. Tot die keer dat ze vond dat de weg wel heel steil omhoog ging en dat de auto’s naast het fietspad erg hard reden. Ze werd door de politie van de nieuw aangelegde snelweg gehaald.

Ik nader de afslag Hoorn en even later parkeer ik onder het theater.

Het programma is onderhoudend. Ik leer de regels van de Haiku en oefen ermee. De tongval van de uitgevers doet mij denken aan een ander accent, het Zaans. Het heeft iets hartverwarmends en vertrouwds.

Onvermijdelijk nadert het moment van de uitslag van de Grijze Klevers. Eerlijk gezegd verwacht ik er niet veel van, maar als een voor een de namen in willekeurige volgorde afgeroepen worden en het podium gevuld wordt met schrijvers die een plekje in de bundel krijgen, neemt de spanning toch wat toe. Dan komen ze aan bij de top tien en het beetje hoop ebt weg. Nummer tien wordt naar voren groepen, nummer negen en dan acht: Marceline de Waard. Opgetogen voeg ik mij bij mijn medeschrijvers op het podium en doe mijn best leuk op de groepsfoto te komen.

In de pauze geniet ik van het gesprek met een medeschrijver. Ik kende hem niet. Hij mij wel, van mijn verhalen. Mijn verhaal ‘Een nieuw leven’ in de bundel ‘Geen droom te ver’ is hem bijgebleven. Hij stond ook in die bundel en ik ben blij dat hij ook deze keer weer met mij in de bundel ‘Grijze klever’ staat.

De rest van de middag gaat een beetje aan mij voorbij. Ik app wat met familie en schrijfvrienden en ben blij voor de tien Boek 10 schrijvers die hun boek aan het eind van de middag lanceerden. Zou ik dat ook moeten doen voor mijn verhalenbundel? Mijn maag knijpt even samen. Eerst maar eens de lancering van Kort &Prachtig afwachten, dat doe we met een grote groep schrijvers.

Aan het eind van de middag rijd ik de parkeergarage uit. De zon ketst op het IJsselmeer en edelstenen lichten op. De weg slingert langs de dijk richting snelweg. De zon zakt. Het namiddaglicht en de herfst die over het land valt, de titel van een boek van Couperus drijft boven: Van oude mensen en de dingen die voorbij gaan. Ik vind het nog steeds een prachtige titel en voor mij past hij perfect bij deze dag. Bijzonder, want tegelijkertijd heb ik het gevoel dat mijn schrijven net in de knop staat.