IN NEVELS

Grijswitte flarden dansen over de velden. Joost noemt het mist, nevel. Laura is hier geboren en getogen en weet beter. Ogen die smeken verbergen zich in de zwarte gaten tussen de flarden die als grijswitte lippen woorden vormen die ze niet verstaat. Het najaar is begonnen en elke ochtend bij het openen van de gordijnen van hun slaapkamer, zijn er witte wieven.
Het gegorgel van het doucheputje veroorzaakt kramp in haar buik, het is alsof ze weer leeggezogen wordt.
In de spiegel staart haar gezicht in een nevelkleur haar aan. Ze pakt haar make-up, met foundation en rouge geef ze haar gezicht weer kleur. In de keuken drinkt ze de kop thee leeg die Joost heeft neergezet. Ze kust hem gedag en smeert haar brood. Even later trekt ze opgelucht de deur achter zich dicht om naar haar werk te gaan.

’s Avonds op de bank slaat Joost zijn arm om haar heen. De gordijnen zijn dicht, de kaarsjes branden. Laura nestelt zich tegen hem aan en voelt zich gelukkig. Veilig. Wie had dat kunnen denken nadat ze zwanger haar relatie met Marc beëindigde. Marc, de man die haar kneedde tot het evenbeeld van zijn ex. Laura drukt haar gedachten aan die periode en de keuzes die ze moest maken weg. Het is al meer dan vierenhalf jaar geleden en nu is er Joost. Ze kruipt dichter tegen hen aan. Hij is een geweldige man die van haar houdt zoals ze is, net zoals zij van hem houdt.
‘Vandaag las ik een interessant artikel over tuinen wat misschien ook wel wat voor ons is.’ Joost onderbreekt haar gedachten.
‘Tuinen?’
‘Kijk.’ Joost houdt haar een opengeslagen tijdschrift voor.
‘Een groene tuin met rozen, veldbloemen en gras lijkt mij prachtig. Dan kunnen we zomers barbecueën tussen de stokrozen. Doen we dan ook van die bomen aan het eind?’ Laura tikt op een plaatje met leibomen.
‘Maar dat ontneemt ons uitzicht!’
‘In het najaar raak ik zo gedeprimeerd van die natte velden met al die mist.’
‘Is het dat, wat je dwarszit?’
Ze knikt. ‘Elke ochtend als ik de gordijnen opendoe.’
‘Echt waar?’
‘Ja, nu we het er toch over hebben, zouden we ook niet de voorslaapkamer kunnen nemen? Die is wel kleiner en kijkt uit op de straat. Maar toch.’
‘Zou dat je weer blij maken?’
Ze knikt.
‘’s Nachts slaap ik en als ik wakker ben, kijk ik toch het liefst naar jou.’ Hij neemt haar gezicht tussen zijn handen.
Ze kust hem, haar vingers glijden tussen de knoopjes van zijn overhemd.
‘Mmm, ga je mee naar boven?’
Als antwoord blaast ze de kaarsjes uit.

Een half jaar later ligt de tuin er troosteloos bij. De oude tegels zijn weg en het natte weer verhindert de hovenier. Het is zaterdag, Joost is klussen bij zijn broer. Voor Laura strekt de dag zich leeg uit. Ze probeert de herinnering aan die zwarte dag, vandaag vijf jaar geleden weg te duwen. Buiten, in de grijswitte flarden vormen zich weer gaten, ogen die smeken, een mimende mond. Haar baarmoeder trekt zich samen voor de maandelijkse boetedoening.
Ze richt haar blik op een gat in de tuin. Er ligt een plas in, het water rimpelt, een gezicht tekent zich af. ‘Kom.’ Grijswit stijgt het op. Zonder aarzelen slaat ze de deur naar de tuin open en volgt de grijswitte flard. Door het tuinhek, over de plank die het slootje naar de velden overspant. De grijze flarden vervormen zich tot witte wieven. Ze omhullen haar, haar haren worden vochtig en haar ochtendjas plakt tegen haar naaktheid aan. Ze verliest haar doorweekte sloffen. Aan het eind van de velden, daar waar het bos begint, ligt een meertje. Haar hart mist een slag. Daar in de diepte tekent een lijfje zich af, het hoofd grotesk groot. Het gezicht rimpelt zicht en gejammer klinkt op. Ze loopt het meertje in, het water sluit zich boven haar. Ze sluit haar baby in haar armen.
*
Uit: Schandalig en ander zondagverhalen, Marceline de Waard (2019, Ambilicious)

—-
Wil je geen zondagverhaal missen? Geef dan je emailadres door via het formulier op mijn homepage en ontvang iedere zondagochtend de link naar het nieuwste verhaal.