HONDERD JAAR GELEEFD

‘Dat was een heel goed artikel van jou over de man die dat auto-ongeluk vijf jaar geleden overleefde.’
‘Echt waar?’ Bettina straalt bij de lovende woorden van meneer Mulder, de eigenaar van Ons Weekblad en haar baas.
Peter Mulder beantwoordt haar glimlach. Hij prijst zichzelf gelukkig dat hij zijn intuïtie gevolgd heeft en deze jonge vrouw als de nieuwe verslaggever voor de ingezonden brievenrubriek en humaninterest-verhalen in dienst genomen heeft. ‘Zelfs de burgemeester was het opgevallen.’
‘De burgemeester?’ Bettina’s ogen worden rond en ze slaat haar hand voor haar mond.
‘Ja. Overmorgen wordt de oude mevrouw Van Leusden honderd jaar en de burgemeester gaat haar dan feliciteren met een bos bloemen. Daar komt een foto van in onze krant en de burgemeester stelde voor dat jij het bijbehorende artikel schrijft over het leven van mevrouw Van Leusden.’
‘Heel graag.’ De mondhoeken van Bettina verdwijnen bijna in haar oren.

‘Mijn leven? Kindje, dat stelde niks voor.’ De oude mevrouw Van Leusden sopt een biscuit in haar thee.
Bettina neemt een slokje van haar koffie en wenst dat ze ook thee had genomen.
‘Mijn moeder ging naar de grote stad. Daar werd ze dienstmeid bij een dokter, maar toen ze zwanger werd van de zoon kon ze gaan.’ De oude mevrouw Van Leusden sabbelt op haar kaakje en Bettina buigt zich over haar notitieblok.
De oude mevrouw Van Leusden smakt met haar lippen. Dan is er alleen nog het tikken van de klok. Bettina kijkt op. ‘En toen?’
‘Ze was een mooi meissie, dus ze redde het als Blonde Rie. Maar mij kon ze niet houden. Ik kwam bij haar broer en zijn vrouw, hier in het dorp.’ Ze slurpt van haar thee. ‘Toen ik twintig was, trouwde ik met mijn grote liefde, een Jood. In de oorlog voerden de Duitsers hem af.’ Ze pakt haar zakdoek uit de mouw van haar jurk en snuit haar neus.
‘Na de oorlog kwam Piet, de jongste zoon van de slager. Een knappe jongen, maar hij wilde niet deugen. Steeds in het gevang. We hadden ook een dochter, een plaatje was het. Maar ze had een slechte hand met mannen. De laatste die ze had, sloeg haar helemaal verrot.’ Haar doffe ogen staren in het niets.
Bettina vraagt zich af wat ze ziet en wacht af tot ze haar hoofd weer naar haar toedraait.
‘Morgen word ik honderd en eindelijk gebeurt er iets bijzonders.’
‘U heeft toch een bijzonder leven gehad met alles wat u heeft meegemaakt?’ Bettina kijkt naar haar aantekeningen. Al die verschrikkingen die het leven van mevrouw Van Leusden kleurden, de meeste mensen maken niet één van zulk soort gebeurtenissen mee.
‘Maar dat interesseert toch geen mens?’ Ze haalt haar schouders op. ‘Nu komt de burgemeester en komt mijn foto met hem in de krant.’ Ze kakelt haar laatste ondertanden bloot.

Uit: ‘Verlangen en nog meer zondagverhalen’ .

—
Mijn nieuwe roman ‘Nevels’ is inmiddels ook in jouw favoriete (online) boekwinkel te bestellen. Een persoonlijk gesigneerd exemplaar bestel je hier.
Benieuwd wat anderen van ‘Nevels’ vinden? De recensies lees je op Hebban.