HINDERNISSEN

SHARON
Dolblij met haar nieuwe baan als afdelingshoofd bij Unie-Juristen, klikt Sharon de mail open met de instructies voor de heidagen die deze week plaatsvinden:
‘We zijn een modern bedrijf met een uni(e)seks visie. Dit betekent dat we geen onderscheid maken tussen de capaciteiten van mannen en vrouwen. Als manager heb je daarbij een voorbeeldfunctie.’
Ze glimt, helemaal haar visie. Ze leest door:
‘Tijdens de heidagen dragen we daarom allemaal een zwarte broek met daarboven een eenvoudig wit of zwart shirt. Van de dames vraagt dit extra aandacht. We vragen jullie om een wijd shirt te dragen en platte schoenen. Geen make-up, geen loshangend haar.’ Kapperskosten kunnen worden vergoed als je kiest voor een korte coupe.’
Huh?! Sharon haalt haar vingers door haar lange haar. Haar gedachten gaan naar de kleding die ze voor de heidagen heeft aangeschaft. Een getailleerd jasje met een blauwe jacquardprint op een donkerblauwe broek en voor de volgende dag een vlot jurkje met een motief in camel en zwart. En platte schoenen? Alleen haar wandelschoenen hebben geen hakken.

‘Hoe was het?’ Pim geeft Sharon een kus en kijkt in de pan waarin ze roert. ‘Mmm, en het is nog niet eens weekend.’
Sharon was vroeg thuis van de heidagen en besloot Boef bourguignon, het lievelingsmaal van Pim, te maken. Koken helpt altijd om haar gedachten op een rij te krijgen. ‘In een woord? Vreselijk.’ Sharon haalt de pan van het vuur en zet die samen met aardappelpuree en haricots verts op tafel.
‘Wat jammer. Vertel.’ Pim schept op.
‘In het begin viel het wel mee, het gebruikelijke gedoe. Maar de sfeer werd steeds vreemder. Weet je dat ik de enige vrouw was die haar haar niet kort geknipt had?’
‘Meen je dat nou?’
‘Behalve ik had alleen Mario, van communicatie, zijn haar in een staartje.’
Pim schiet in de lach. ‘Een omgekeerd bedrijf. Vrouwen met stekeltjes en mannen met lange haren.’
‘Maak er maar een grapje van. Ik realiseerde mij toen pas dat daar nauwelijks vrouwen met lang haar werken. Een paar secretaresses, maar verder niemand.’
‘Echt?’
‘Ja.’ Sharon proeft nauwelijks wat ze gekookt heeft. Haar gedachten gaan terug naar de heidagen en hoe ze zich steeds ongemakkelijker ging voelen onder het gestaar van haar mannelijke collega’s naar haar borsten. En dan van Tiggelen, de grote baas, die zogenaamd per ongeluk expres steeds langs haar borsten streek toen ze samen bij een flap stonden.
‘Maar nu komt het. Op een bepaald moment kwam Maria naar mij toe of ik soms een inbindend lijfje van haar wilde lenen.’
‘Dat meen je.’ Pims ogen glijden naar het verleidelijke gleufje, net boven de V van haar jurk.
‘Ja, echt. Maria vertelde mij dat het niet altijd zo was. Het schijnt dat Van Tiggelen een paar keer over de schreef is gegaan. En nadat mijn voorgangster dreigde met een rechtszaak en in de media die hele Me Too-discussie losbarstte hebben ze dit uniseks- beleid ingevoerd.’
Op het gekras van hun messen en vorken op de borden na, is het stil.
‘Weet je, Pim, ik wil daar niet meer werken.’
‘Dat begrijp ik. Wat een maffe club. Jammer dat ze daar niet duidelijk over waren toen je solliciteerde.’
Sharon prikt wat in het restje vlees op haar bord. Misschien heeft ze zich tijdens de sollicitatie wat te veel laten verblinden door de positie van manager en het salaris.
Ze zucht. ‘Ik bedacht tijdens het koken dat ik toch maar voor mijzelf moest beginnen.’
‘Weet je het zeker? Daar zitten ook risico’s aan.’
Sharon haalt haar schouders op. ‘Weet je nog dat ik je vertelde over Leo? Die in mijn vorige baan bij Grey Advocaten als managementadviseur ingehuurd was?’
‘Wat is daar mee?’ Pim schept nog een portie op. ‘Het is echt heerlijk, schat. Heb ik dat al gezegd?’
‘Hij zei dat iemand met mijn capaciteiten goud zou kunnen verdienen als adviseur.’ Sharon schuift haar bord van zich af. ‘Ik denk dat ik hem morgen een mailtje stuur. En dan loop ik gelijk mijn netwerk langs om te zien wie mij nog meer zou kunnen helpen.’
‘Morgen? Moet je niet werken?’
‘Nee. Ik zat gelukkig nog in mijn proeftijd, ik kon dus na de lunch gelijk weg.’ Met een grijns van oor tot oor kijkt Sharon haar vriend aan.
‘Wat?’ Pim verslikt zich.

LEO
Leo opent zijn mailbox en ziet een bericht van Sharon. Hij grijnst, het maakt zijn dag goed na het gezeur van Yvonne dat hij te weinig tijd voor haar en de kinderen heeft. Tja, een eigen adviesbureau met de bijbehorende nevenfuncties en verplichtingen slokt nou eenmaal het merendeel van zijn tijd op. Hij is midden vijftig en ooit leek het zo leuk, een jongere vrouw en een tweede leg.
Nu vraagt Sharon of hij haar nog herinnert van die klus bij Grey Advocaten anderhalf jaar geleden. Zo ja, zou hij haar kunnen adviseren over het beginnen van een eigen bedrijf? Hij ziet haar weer voor zich en vraagt zich af of het überhaupt mogelijk is om haar te vergeten. Een bloem tussen de grijsheid van dat bedrijf. Slimmer dan al die zelfingenomen kerels die daar de leiding hadden, denkt hij.
Hij typt: ‘Wat een verrassing van je te horen, natuurlijk denk ik graag met je mee. Zullen we een afspraak maken?’

Sharon duwt de deur van de bar open en blijft staan in de deuropening, haar ogen moeten even wennen aan het schemerige interieur. Links is de bar, aan de rechterbank staan fauteuils in groepjes bijeen en recht voor haar is een open haard met daarvoor een bank. Er staat iemand van op en ze herkent Leo. Ze loopt naar hem toe. Hij buigt zich naar haar toe voor een zoen op haar wang, maar ze is hem voor met een uitgestoken hand.
‘Hoe is het met je?’
‘Goed. Ik dacht, gezellig voor de haard. Vind je dat goed?’
‘Prima.’
Zijn ogen glijden over haar heen. Sharon gaat, voor zover de bank het toelaat, zo recht mogelijk zitten. Ze duwt haar knieën tegen elkaar, pakt de zoom van haar jurk en trekt hem omlaag.
‘Wat wil je drinken?’ Hij lacht en haar zoom kruipt terug boven haar knieën.
‘Thee graag.’
‘Niks sterkers?’
‘Nee dank je, ik houd het bij thee.’
Hij gebaart naar de ober en bestelt voor haar een thee, groen graag, en voor zichzelf een biertje.
‘Vertel. Hoe is het nu met je?’
Ze vertelt over haar vertrek bij Grey Advocaten en waarom ze in de eerste week na haar start bij Unie-Juristen ontslag nam.
Leo schiet in de lach bij haar verhaal over de rare uniseksregels waarin gelijkheid tussen de seksen inhield dat vrouwen zich seksloos kleden.
‘Dat meen je niet. Dat is misdadig hoor, een vrouw als jij in een vormeloos shirt zonder make-up en met vastgebonden haar.’ Zijn blik glijdt over haar heen naar haar benen en op de weg terug blijven zijn ogen plakken bij haar decolleté.
Sharon slaat de vonkjes die uit de haard spatten van haar knieën. ‘Mij is bijgebleven dat jij zei dat iemand met mijn talenten als adviseur goud zo kunnen verdienen. Ik hoop dat je daar wat meer over wilt vertellen.’
‘Ja, natuurlijk.’ Hij lacht, het vuur van de haard weerkaatst in zijn ogen.
Hij blijft zwijgen. Ze pakt haar koud geworden thee en doet of het drinken al haar aandacht opeist.
‘Waarom kijk je zo naar mij?’ Uiteindelijk is het Sharon die de stilte doorbreekt.
‘Dat weet je best.’
De barman extra hout in de haard gooit. Het vuur laait op en knettert oorverdovend. Teleurstelling gaat als een warme gloed door haar heen. Heeft ze zich dan zo vergist? Ze herinnerde zich Leo als een competente adviseur. Charmant, dat wel. Maar altijd keurig en voorkomend.
‘Een kwartje voor je gedachten.’ Zijn adem kriebelt in haar oor.
Ze trekt haar hoofd een stukje naar achteren en brengt dan haar gezicht dicht bij dat van hem. Zijn hartslag versnelt en zijn lippen tuiten zich.
‘Klootzak.’
Hij deinst naar achteren en de blik in haar ogen maakt dat hij in een reflex zijn handen voor zijn kruis slaat.
Ze plooit haar mond in een smalend lachje, haalt haar schouders op en staat op.
Haar heupen wiegen de bar uit.

—-
NIEUWSBRIEF: Wil je weten waarover mijn volgende roman gaat? In mijn maandelijkse nieuwsbrief vertel ik hier meer over. Je kan je hiervoor inschrijven met het formulier op mijn homepage.
HERFST=NEVELS: Mijn laatste roman Nevels speelt in de herfst en is perfect om juist in dit jaargetijde te lezen. Leuk detail: komende donderdag ben ik jarig én is het Halloween. Een feest dat zijn oorsprong kent in de oude Keltische cultuur. Dit heeft ook een plekje gekregen in Nevels. Ook zin in Nevels? De roman is in iedere (online) boekwinkel te koop, te leen in de bibliotheek en te lezen met Koboplus. Een gesigneerd exemplaar bestel je hier.
INSTAGRAM: Momenteel gebruik ik Instagram naast mijn maandelijkse nieuwsbrief en wekelijkse zondagverhaal op mijn website.
Op Insta vertel ik dan bijvoorbeeld meer over de achtergrond bij de zondagverhalen op mijn website en over mijn schrijfweek. In mijn nieuwsbrief ligt het accent op exclusieve inkijkjes in de roman die ik nu schrijf en niet op Insta of deze website deel.
Klik hier voor mijn Instagram en volg mij daar.

Fijn als je wilt liken en/of delen.

4 reacties

  1. Ben op 27 oktober 2024 om 07:54

    Wat een heerlijk verhaal weer! Zo grappig als het niet schuurde vanwege hoe er na alle aandacht vanwege Me Too nog niet zoveel is veranderd. Goed neergezet!

    • Marceline de Waard op 28 oktober 2024 om 06:40

      Dankjewel, Ben. Dit soort zaken veranderen helaas niet zo snel.

  2. Nelleke Sheldrick op 27 oktober 2024 om 11:11

    Wow, goed en sterk verhaal!

    • Marceline de Waard op 30 oktober 2024 om 08:20

      Dankjewel, Nelleke!

Laat een reactie achter