EEN NIEUWE DAG
Hoe vaak heeft ze vanaf dit bankje al een nieuwe dag zien ontwaken? Optrekkend rood als voorbode van een natte dag, een zomerzon die een korte nacht liet verbleken of grijze winterwolken die het daglicht verborgen, fruitbomen vol vrucht of sneeuwwitte heuvels. Ontelbare keren zijn de seizoenen op deze plek aan haar voorbijgetrokken. Sinds ze na haar trouwen in dit dorp gingen wonen, begon ze iedere dag op dit bankje net buiten het dorp. Nou, ja, bijna iedere dag. Bij de geboorte van haar kinderen zat ze hier natuurlijk niet. En ook toen na meer dan vijftig jaar huwelijk haar Gert op sterven lag, kwam ze niet ieder ochtendgloren hier. Hoeveel keer zou het in totaal zijn geweest? Ze was eenentwintig bij haar trouwen en nu is ze drieëntachtig. Eenenzestig keer driehonderd-en-vijfenzestig. Misschien moet ze beginnen met zestig keer driehonderdvijftig. Oh, ja, dan moeten de dagen dat ze hier niet zat er ook nog van af. De getallen duizelen, wat doet het er ook toe. Vandaag is de laatste keer voor ze verhuist naar het verzorgingsappartement in de buurt van haar kinderen, zonde die te verspillen aan dit soort onbenulligheden. ‘Ik kan u hier in het weekend met de auto best naar toe brengen,’ zei haar kleindochter. Ze glimlacht bij de herinnering. Hoe lief ook, ze weet dat ze dat niet wil. Zonder de stille wandeling hiernaar toe zou het niet hetzelfde zijn.
Een lichte nevel hangt tussen de appelbomen en de zon trappelt om een blijde glans aan deze dag te geven. De geur van de vroege lente. Schoon en fris, als door zon en wind gedroogde was; wapperend van verlangen naar wat komen gaat. Juist nu. Weemoedig vist ze haar zakdoek uit de mouw van haar vest. Ze droogt haar ogen. Misschien moet ze anders naar deze dag kijken en is dit inderdaad de start van een nieuw begin. Het is alsof ze Gert hoort zuchten: ‘Godsallemachtig, jij ziet zelfs nog hoop in een platgeslagen vlieg.’ Het is waar, ze heeft altijd geloofd dat als er een deur dicht gaat er een andere opent.
Het laatste sliertje nevel vervliegt. Vanuit het dorp slentert een vrouw de holle weg omhoog. Zodra ze dichterbij komt herkent ze haar kleindochter. Voor de laatste keer duwt ze zich van haar bankje omhoog.
—-
Wil je geen zondagverhaal missen? Geef dan je emailadres door via het formulier op mijn homepage en ontvang iedere zondagochtend de link naar het nieuwste verhaal.
Prachtig beeld en een heel verhaal in zo’n kort stukje… Mooi begin van deze zondag, even die verstilling.
Fijn, Ben, ik ben blij dat je het beeld en de verstilling mooi vond.
‘Godsallemachtig, jij ziet zelfs nog hoop in een platgeslagen vlieg.’ ga ik zeker onthouden!
Wist je dat ‘Waar een deur sluit, opent een venster’ sinds een jaar of 15 mijn lijfspreuk is?
Mooi verhaal, Marceline. Fijne zondag!
Dank je wel, Conny. Het is een prachtige lijfspreuk! Leuk dat je juist die zin over de vlieg eruit pikt.
Mijn lijfspreuk………Als God de deur sluit, opent Hij weer een venster. Een andere is: Aan het eind van de tunnel, wacht het licht.
Deze 2 lijfspreuken hebben me al heel wat keren weer op de been geholpen, als ik het totaal niet meer zag zitten.
Het verhaal brengt heel wat bij me naar boven, een verhuizing als je zo oud geworden bent, van je huis naar een serviceflat of verzorgingshuis, is bijna altijd de laatste verhuizing, zo aan het eind van je leven.
Laten we hopen dat de mens daar het positieve onderscheid in weet te vinden.
Echt een mooi verhaal!
Fijne nieuwe week Marceline!
Wat mooi, Bep, jouw lijfspreuken en de steun die je daaraan hebt.
Dank voor je mooie reactie!
Mooi verhaal weer Marceline, goed begin van dr zondag.
Dank je wel, Dien 🙂
Hoop blijven houden ook al zie je soms de zon niet , maar achter de wolken is weer een nieuw begin.
Prachtig Marceline!
Hoopvol begin ik morgen de nieuwe week, al begint die morgen al vroeg in het ziekenhuis, maar blijf hoop houden want de🌞is er altijd ook al zie je hem niet.
Sterkte, Jenny! Ik hoop dat morgen alles goed gaat.
Mooi verteld en het stemt mij ook weemoedig. Het doet mij denken aan mijn moeder, die zo eenzaam was.
Haar geheugen liet haar in de steek.
Jouw tekst roept heel wat op.
Dankjewel Marceline.
Wat mooi dat dit verhaal heel wat bij bij je oproept. Dank je wel dat je dit laat weten, Louise. Graag gedaan.