EEN DARTELE SCHRIJFSTER

De zon is zacht en geeft de glooiende heuvels een warm aanzien. Het kan mij niet bekoren, het liefst zou ik mijzelf voor mijn kop schieten. Hoe ik ooit heb kunnen denken dat ik wel kan dichten en deze opdracht voor het schrijven van limericks heb aangenomen, is mij een raadsel. Nog stommer is dat ik het voorschot dat ik daarvoor ontving al uitgegeven heb aan deze vakantie in de Piëmont. Ik sla van het pad af, loop door het veld en ga tegen een boom zitten. Ik sluit mijn ogen en bedenk hoe ik dit nu moet oplossen.
‘Waarom kijkt zo’n mooie vrouw, zo somber?’ Twee olijfkleurige ogen en een woeste baard, een verschoten hemd verhult nauwelijks de kracht van het bovenlijf van de man die op mij neerkijkt.
Er fladdert ineens iets in mijn buik.
‘Hoe weet jij dat ik Nederlands ben?’
Hij wijst naar de reisgids op mijn schoot. ‘Dat is geen antwoord op mijn vraag.’
Ik haal mijn schouders op.
‘Treur je om een man? Of is het geheim?’ Zijn tanden blinken in de zon.
‘Geen man,’ zeg ik snel, ik wil hem tenslotte niet bij voorbaat afschrikken. ‘Het is zakelijk.’ Ik vertel van de limerickopdracht. ‘En jij? Wat doe jij hier?’
‘Ik heb hier een boerderij. Ik had het wel gezien in Nederland.’
Hij steekt zijn hand uit. Ik neem hem aan en er gaat een tinteling door mijn arm.
Hij trekt mij overeind. ‘Dit is mijn land. Je zat tegen mijn boom.’
Ik krijg het warm. ‘Sorry.’
‘Geeft niks. Wil je mijn boerderij zien? Misschien geeft die je wel de inspiratie die je zoekt.’

De volgende ochtend ontwaak ik in zijn logeerkamer. Terwijl de koffie pruttelt, schrijf ik:
“Een dartele schrijfster uit Piëmont
die het rijmen niet zo haar ding vond
schreef eerst een gedrocht
vond een boer die zocht
Waarna wellustige rijm ontstond”

“Een wulpse deerne uit Zeeuws Tholen
kon haar lusten niet meer verholen
Een charlatan kwam
die haar kuisheid nam
Nu is ze in’t bordeel verscholen”

Zijn wang rust tegen de mijne als hij meeleest met de limericks op mijn laptop. ‘Wat goed. Je hebt talent!’
‘Het is helemaal niet goed.’ Ik pak mijn muis, selecteer de tekst en wil op ‘delete’ drukken.
Hij pakt mijn hand. ‘Niet doen!’
‘Maar het klopt niet, ik krijg het ritme niet goed.’ Ik leg hem de regels en het schema uit maar hij kijkt mij niet-begrijpend aan.
‘Wacht.’ Ik rommel in mijn bestanden en haal een juweel van een limerick van Drs. P tevoorschijn. Lees dit eens hardop mee, misschien snap je dan beter wat ik bedoel. Samen dreunen we:
‘”Toen freule Clothilde van Deelen
met jonkheer van Beesd lag te spelen,
riep zij: ‘O wat fijn
is ’t van adel te zijn,
wij bestaan gans uit edele delen!”’

‘Ah. Ik begrijp wat je bedoelt.’ Hij trekt mij uit mijn stoel, slaat zijn armen om mij heen, zijn baard kriebelt tegen mijn wang. ‘Misschien heb je nog een beetje inspiratie nodig?’

De volgende ochtend glip ik na het ochtendgloren weg van zijn warme lijf. Met nagloeiende lust schrijf ik:
“De welving van haar lippen golft terwijl ze haar ‘gianduiotti’ eet. De romige chocola met hazelnoot smelt in haar mond. ‘Mm.’ Haar gezicht plooit in een lach, haar mond tuit. Bij haar mondhoek blijft wat chocola plakken. Hij bedwingt de neiging om zich over tafel te buigen en het weg te likken.
Ze likt haar vingers af. ‘Ik kan je zo wel afzetten bij de boerderij.’
‘Graag.’ Hij glimlacht terug.
In de auto stift ze haar lippen in de achteruitkijkspiegel. De chocola valt haar niet op.
Op het erf vormt haar mond zich tot een ‘dag’. Zijn arm schiet uit en hij trekt haar hoofd naar zich toe en likt de chocola weg.”

Zijn kin rust op mijn hoofd als hij meeleest op mijn laptop. ‘Dit is echt goed! Jij moet niet dichten, jij moet verhalen schrijven!’ Hij drukt een kus op mijn hoofd. ‘Een wedstrijdverhaal misschien wel. Dan heb je gelijk prijs.’
Ik buig mij achterover. Zijn ogen glanzen en zijn mondhoeken krullen omhoog.
‘Echt?’

***
Uit: Schandalig en andere zondagverhalen

—-

Wil je geen zondagverhaal missen? Geef dan je emailadres door via het formulier op mijn homepage en ontvang iedere zondagochtend de link naar het nieuwste verhaal.