DE ZEEMEERMIN

Ik neem een spurt naar de duintop. Koud slaat de wind in mijn gezicht, een schril contrast met de tropisch ogende azuurblauwe zee die zich beneden mij ontrolt. Het bijna witte strand ligt er verlaten bij. De magie van de Hebriden grijpt me opnieuw vast. Door de afgelegen ligging aan de Noordwestkust van Schotland is het een plek die niet massaal bezocht wordt. Dat zomers de temperatuur meestal onder de twintig graden blijft helpt ook, net als de hoge kans op regen. Maar vandaag is een dag met een strakblauw lucht. Als we zo een beschut plekje zoeken, kunnen we waarschijnlijk ondeze fleecevesten wel uitdoen en in de zon lunchen. Ik draai me om naar Janice. Puffend legt ze laatste paar meters af en ploft neer naast een afgeronde stapel stenen. ‘Man, wat een moordend tempo. Wanneer begrijp je eens dat ik niet van die lange benen heb als jij.’
Ik lach. ‘Wie het eerst beneden is. Dan zoeken we een beschutte plek voor de lunch.’
‘Ha, ha. Grapjas.’
‘Ik heb de rugzak, dus dat voordeel heb je.’
Haar hand gaat over de stenen. ‘Zou dit de cairn zijn waar ze de zeemeermin hebben begraven?’
Mijn vriendin is gefascineerd door lokale folklore en volksoverleveringen. Gisteravond in de pub hing ze aan de lippen van een oude baas die vertelde dat hier tweehonderd jaar geleden een zeemeermin was aangespoeld. Een groep keuterboeren was zeewier aan het steken – in die tijd haalden ze daar grondstoffen uit voor onder andere zeep en glas – om hun pacht te betalen.

Ik probeer me de consternatie op het nu lege strand voor te stellen. Een schreeuwend wezen in het water en mannen die het zeewier uit hun handen lieten vallen om het te redden. Of was dat verderop en zou dit het strand zijn geweest waar het aanspoelde? Volgens de overlevering was het een beeldschone miniatuurvrouw die zich verzette als een helse furie. Ter verdediging pakte een van de mannen een zwarte kei van het strand en gooide die tegen haar hoofd waarna ze schreeuwend onder de golven verdween.
Dagen later spoelde een wezen dood aan op een van de stranden aan deze kant van het eiland. Ze had het bovenlichaam van een rondborstige vrouw maar was nauwelijks groter dan een kleuter. Haar lange haren waren zwart, haar huid bleek. De onderste helft van haar lichaam was als een vissenstaart zonder schubben.

‘Hoe zou dat geweest zijn,’ grijpt Janice in op mijn gedachten. ‘Al die mensen op het strand om voor het eerst van hun leven een zeemeermin te zien.’
‘Toe nou. Zeemeerminnen bestaan niet.’
‘Hoe weet je dat nou? De zee is hier sprookjesachtig blauw en groen en op het strand is geen mens te bekennen. Ik kan het me best voorstellen dat hier zeemeerminnen en andere mythische wezens het strand opkomen zonder dat mensen dat merken.’ Dromerig staart ze voor zich uit. Mijn vriendin is een romantische ziel met veel fantasie. Soms wat teveel en niet altijd realistisch. Maar goed, daarom hou ik ook van haar. Ik ga naast haar zitten, sla een arm om haar heen en kus haar op haar hoofd.’
‘Je fantasie slaat op hol, lieverd. Waarschijnlijk ging het om een dode zeehond ofzo. De mensen hebben hier niets te doen, dus verhalen verzinnen was vast een hobby. Ontstaan zo mythen niet?’
‘Maar als het een zeehond was, waarom hebben ze haar dan in de duinen een echte christelijke begrafenis gegeven waarbij het hele eiland aanwezig was?’
Een golf komt het strand op en rolt terug. Iets groots blijft achter. Een zeehond? Ik sta op en leg mijn hand boven mijn ogen. Is het een kind? ‘Kijk,’ roep ik naar Janice. ‘Er is iets of iemand aangespoeld.’
‘Waar?’ Ze komt naast me staan en ik neem een spurt het duin af. Tegen de tijd dat ik in het zand naast het aangespoelde wezen neerplof, roffelt mijn hart in mijn keel. Het blijkt een kleine vrouw met lang zwart haar. Haar gezicht is bijna wit en steek nauwelijks af tegen het zand. Haar ogen zijn gesloten. Ademt ze nog? Mijn blik dwaalt af. Haar bovenlichaam is naakt. Ze heeft twee volmaakt grote borsten boven een middel dat ik met mijn handen met gemak kan omvatten. Er roert zich iets in mijn onderbuik en mijn ogen dwalen verder. Mijn adem stokt: in plaats van twee benen heeft ze een vissenstaart zonder schubben. Is mijn geest aan de haal gegaan met de fantasie van mijn vriendin? Ik draai me naar het duin om te kijken of ze er al aankomt. Ze staat nog op de top en houdt haar armen in een vragend gebaar omhoog. Ik draai me weer naar het mysterieuze wezen. Aarzelend steek ik mijn hand uit en beroer haar wang. Onverwacht vliegen haar ogen open. Felgroen kijken ze me aan. Geschrokken deins ik terug,. Ze pakt me beet en trekt zich naar me toe. Ze kust me, haar greep wordt wurgend. Ik probeer me los te worstelen. Tevergeefs. Haar kus wordt pijnlijk en haar tanden schuren over mijn lippen. Ze bijt.
Mijn kreet wordt gesmoord in haar mond. Ik proef bloed.
Een golf slaat over ons heen.
IJzige kou verlamt mijn lichaam.
Ze sleurt me mee naar de diepte van de zee.

—-
Wil je geen zondagverhaal missen? Geef dan je emailadres door via het formulier op mijn homepage en ontvang iedere zondagochtend de link naar het nieuwste verhaal.