DE SCHUILPLAATS

Met een snelheid of ze vleugels heeft, ijlt Máire over de klif naar de zee. Lange rokken fladderen om haar enkels, haar blote voeten raken nauwelijks de vochtige grassprieten. Haar rode lokken hebben moeite het tempo bij te houden en proberen haar hoofd naar achteren te trekken. Vlammend rood, net zo vurig als de brandende pijn op de plek waar gisteren nog haar hart zat. Conor. Is het nog maar drie dagen geleden dat ze ontwaakte in zijn armen?

Buiten blies de wind onstuimig om het kasteel, in haar raasden lust en bezitsdrang. Ze wenste het middelpunt van Conor zijn wereld te zijn en wilde hem voor eeuwig vastkluisteren aan hun liefdesnest en zo voorkomen dat hij met de andere Ierse opstandelingen tegen de Engelsen ten strijde zou trekken. Zou haar onbewuste op dat moment al geweten hebben welk lot hem wachtte?
Ze had zijn heupen tussen haar dijen geklemd en net toen ze zich triomfantelijk over hem wilde laten glijden, pakte hij haar vast en wierp haar op haar rug. Zijn knuist omklemde haar polsen en hield ze stevig vast boven haar hoofd.
‘Mijn rode, hete furie.’ Donker en hartstochtelijk waren zowel zijn stem als zijn ogen.
Kreunend duwde ze haar heupen omhoog. Hun eenwording was woest en teder tegelijk. Zou ook hij op een plek diep in hem geweten hebben dat het de laatste keer zou zijn dat zijn passie haar zou temmen?

Bij de klifrand mindert ze vaart. Haar gezicht is nat en het verlies bonkt pijnlijk in haar borst. Die vermaledijde Engelsen. Ze spuugt. De monsters, de bruten: dat ze voor eeuwig mogen branden in de hel.
Ze draait zich om. Grijze wolken drijven voort langs een nog blauwe lucht. Het kasteel torent machtig omhoog. Fier en trots.
Nu ze Conor en zijn mannen hebben afgeslacht als beesten, duurt het niet lang meer tot ze hier zijn om zich het kasteel met zijn land toe te eigenen. Maar eerst zullen ze net als elders plunderend en verkrachtend door het dorp gaan tot ze uiteindelijk hier arriveren. En dan? Onvermijdelijk dringen zich de verhalen op over de wreedheid waarmee de Engelse soldaten zich uitleven op overmeesterde Ierse vrouwen. Een voor een, in volgorde van belangrijkheid, laten ze geen stukje vrouw ongebruikt, net zo lang tot ze niet veel meer is dan een afgedankte lap. Ze weet dat zij als de vrouw van Conor, de heer van De Kliffen, een trofee is van wie ze geen spat heel zullen laten.
Ze sluit haar ogen. Is er al hoefgetrappel hoorbaar in de verte? Het enige wat de stilte verstoort is het bulderen van de zee. Ze schudt haar hoofd om de door de verhalen opgeroepen beelden te verjagen.
Ze keert zich naar het geluid en loopt naar de rand. Beneden slaan grote schuimkoppen stuk op de rotsen. Zeemeeuwen scheren over het oppervlak en duiken voor hun prooi.

Ze zoekt het door schapen gemaakte smalle pad naar beneden. Voorzichtig daalt ze af naar de natuurlijke holte een paar honderd meter onder de punt. Afgeschermd van de wind en van blikken van boven. Ze nestelt zich tegen de rotsige wand. Veilig. Of zullen ze haar spoor volgen? Misschien moet ze dan tieren en vloeken, zodat ze denken dat er achter de klifpunt nog land is, waar zij als een zottin staat te krijsen. Ze beeldt zich in hoe ze hun paarden voortdrijven. De paniek als land overgaat in lucht. Gehinnik en geschreeuw, een oorverdovend plonsen. Zou het kunnen? Anders rest haar nog één weg.
Ze schuift naar voren, tuurt over de rand en snuift de zilte lucht op. Wind blaast een hoge golf als nevel in haar gezicht. Ze likt het zout van haar lippen. Hoe zou het zijn om door het water omsloten te worden, haar longen vol te laten lopen met zeewater?
Onverwachte voelt ze een ruk aan haar rok. Ze trekt terug. Een kracht die sterker is dan de hare trekt haar van de punt weg. Haar hart slaat op hol. Is het geluid van de naderende Engelsen haar ontgaan? Ze kijkt over haar schouder. Donkere ogen en stekelig haar, alsof ze de dood in de ogen kijkt. Ze schreeuwt het uit.

—-
Wil je geen zondagverhaal missen? Geef dan je emailadres door via het formulier op mijn homepage en ontvang iedere zondagochtend de link naar het nieuwste verhaal.