DE EERSTE KUS

Hij houdt mijn jas op. Een ouderwetse hoffelijkheid die ik ben ontwend, onhandig vinden mijn armen hun weg.
‘Ik loop met je mee naar de tramhalte.’
‘Zo ver is het niet.’
‘Het is al donker.’ Hij houdt de deur van het restaurant voor me open.
Tijdens het etentje hadden we genoeg te kletsen, nu weet ik geen woord meer te zeggen. Ik vraag me af hoe ik zo afscheid van hem moet nemen: een handdruk, een zoen op de wang of alleen een dag? Het is mijn eerste afspraakje sinds mijn scheiding vier jaar geleden, Daarvoor was ik vijfentwintig jaar getrouwd. Naast me blijft het stil. Zou hij zich hetzelfde afvragen? Voor ik een antwoord heb gevonden zijn we bij de halte. Ik kijk op mijn horloge. ‘Mijn tram kan ieder moment komen.’ Ik kijk langs hem heen of ik al wat zie. ‘Dank je wel voor de gezellige a …’
Voordat ik ben uitgesproken, trekt hij me naar zich toe. Zijn mond vindt de mijne. Warm, zacht, lief, zelfs troostrijk. Geen trompetgeschal, uiteenspattende sterren of bliksemschichten.
‘Ik vroeg me de hele avond af hoe jouw zoen zou smaken.’ Hij laat me los.
Naast ons stopt de tram en hij drukt op de knop van de wagon om de deur te openen. Beduusd stap ik in.
‘Ik wil je graag weer zien. Bel je me?’ roept hij voor de deuren sluiten.

In bed leg ik mijn vingers tegen mijn mond. Zijn mijn lippen zachter? Ik denk na over het mysterie van de eerste kus. Bejubeld en bezongen. Is die euforie bedoeld voor de allereerste kus die je krijgt of voor de eerste die je uitwisselt met de ware?
Mijn allereerste tongzoen, tijdens het klassenfeest aan het eind van de brugklas. Disco in de gymzaal, gekleurde lampjes tussen de ringen en de docent aardrijkskunde als discjockey. Tot vermaak van mijn vriendinnen danste ik met Peter. Een stille jongen, het hele schooljaar zat hij voor me in de klas bij Engels en keek ik naar de puistjes in zijn nek. Ik vond het zielig om nee te zeggen toen hij me vroeg. Toch is het me nog steeds een raadsel hoe ik met hem in het fietsenhok belandde. De schok van zijn armen om mijn heen, de ruwheid waarmee hij mijn mond binnendrong.
Ik dwing me te denken aan de allereerste kus met wie ik dacht dat hij de ware was. We waren naar de bioscoop in de stad geweest. Hij had net zijn rijbewijs gehaald en had de auto van zijn moeder mogen lenen. Heen babbelden we over de film die we gingen zien, tijdens de rit terug wisten we niets meer te zeggen. Een elektrisch geladen spanning bouwde zich tussen ons op. Om de hoek van mijn ouderlijk huis parkeerde hij. Op de radio was een voetbalwedstrijd en het liedje van Meat Loaf kwam in mij op: Paradise by the Dashboardlight. Ik moest giechelen. Hij niet. Hij trok me over de pook naar zich toe. Zijn gezicht naderde het mijne en de hemel brak open in een stralende sterrenregen. Natuurlijk zei ik ja toen hij me nog geen jaar later vroeg om met hem te trouwen. Al snel losten de sterren op tussen poepluiers. We scheidden nadat onze jongste uit huis ging.
Toch ben ik altijd blijven geloven in de magie van een eerste kus. En dan nu afgelopen avond met deze man. Een leuke man, humor en gedeelde interesses. Hoffelijk ook. Geen sterrenregen. Moet ik hem terugbellen of zal ik het bij deze avond laten? Besluiteloos val in slaap.

Tijdens het werk, het boodschappen doen en na het dagelijkse telefoontje met mijn zwangere dochter; de volgende dag blijft de herinnering aan de voorgaande avond terugkomen. Hoe erg is het dat engeltjes hun trompetten niet lieten schallen tijdens zijn zoen? Misschien is dat meer iets voor als je jong bent. Ik pak mijn telefoon: hij heeft ook niets laten horen. Ik zet de tv aan voor mijn favoriete serie.
Het pakt me niet en mijn gedachten malen door: Misschien is hij wel te hoffelijk om contact op te nemen. Hij wilde je toch weer zien en vroeg om hem te bellen? Hoe pakken anderen dit aan? Ik denk aan mijn eeuwig datende collega die nog steeds op zoek is naar de ware. Zij zei laatst dat ze zich tegenwoordig beperkt tot de vraag of het afspraakje leuk genoeg was om iemand nog een keer te zien. Ik pak mijn telefoon. Ik ga niet bellen. Een appje, besluit ik. Een vriendelijke berichtje om hem te bedanken voor de gezellige avond. Na een half uur knoeien, druk ik op het verzendpijltje.
Bijna per omgaande krijg ik een reactie: ik vond het ook erg gezellig. Je bent erg goed gezelschap. Zullen we een nieuwe afspraak maken?
Goed gezelschap? Dat heeft nog niemand tegen me gezegd, het geeft me het gevoel dat ik meer ben dan de moeder van en de zoveelste gescheiden vrouw. Het trekt me over de streep en voor ik me kan bedenken app ik: wat doe jij dit weekend?
De vinkjes naast mijn vraag worden blauw. Met kloppend hart tuur ik naar het schermpje terwijl hij typt.

—-
Wil je geen zondagverhaal missen? Geef dan je emailadres door via het formulier op mijn homepage en ontvang iedere zondagochtend de link naar het nieuwste verhaal.