Zondagverhalen

Buiten is de lucht nog steeds strakblauw, onvoorstelbaar dat er een gifwolk naar de tbs-kliniek drijft. Jules ontgrendelt zijn computer en leest nogmaals de berichten op de nieuwssites. Het staat er nog steeds: de dampen in de gifwolk die hun kant opkomt zijn uiterst dodelijk zijn. De bewoners van Knookgat worden geëvacueerd. Behalve het personeel…

‘Dat meen je niet.’ Met een blik alsof hij zojuist heeft gehoord dat marsmannetjes zijn tbs-kliniek hebben bezet, kijkt Jules op naar Bernard, zijn beveiligingschef.‘De gifwolk uit de petrochemische fabriek is enorm en de wind blaast hem onze kant op.’Jules gaat voor het smalle raam van zijn kantoor staan en kijkt omhoog naar de strakblauwe…

‘Tot volgend jaar.’Jane zwaait terug. Vandaag komt de ferry aan. Het is de dag waarop veel vakantiegangers vetrekken, nieuwe arriveren en de bestellingen van de eilandbewoners aankomen.‘Goddank, eindelijk, kan ik van dit vreselijke eiland af. Als jij nog eens met zo’n onzalig vakantieplan komt, zeg ik nee. Heb je het goed gehoord?’ Vol ontevredenheid komt…

‘Alstublieft.’ Voor haar Post – Shop zet Jane een blad met thee en scones neer op de tafel tussen de twee wandelaars. Verderop steken de bergen donker af tegen helder blauw. De bijbehorende zon voelt weldadig na dagen vol regen, tussen de picknicktafels doen schapen zich tegoed aan het zompige groen.‘Ik snap niet wat jou…

‘Eigenlijk is het een baan voor een echtpaar.’‘Pardon?’‘Er wonen amper honderd mensen, slechts twee keer per week komt de ferry en alleen in de zomermaanden zijn er wat toeristen. Bovendien moet er ook gesjouwd worden als er nieuwe kruidenierswaren komen.’‘Ik ben sterker dan ik eruit zie.’‘U ben toch niet ergens voor op de vlucht?’Ze heeft…

De zeewind blaast haar krullen als rode linten rond haar hoofd. Met haar handen bij haar middel houdt ze haar rok omhoog, golven rollen over haar voeten en trekken zich terug.De kleine jongen naast haar trekt aan de onderkant van haar rok.Voorovergebogen houdt ze haar oor voor zijn mond, haar hoofd draait over haar schouder.…

Natuurlijk wist hij diep van binnen allang dat de jaarlijkse meeting in Parijs volgende maand ook afgezegd zou worden, toch voelde de mail eerder vanochtend alsof de laatste deur naar een normaal leven werd dichtgesmeten. Het gedwongen thuiszitten, het halfbakken werken in een kamer met Esther, hij voelt zich een gevangene in zijn eigen huis…